En toen waren we thuis! Wessel doet het goed. Z’n ogen stralen weer, hij lijkt iets minder vermoeid, slaapt ook weer goed in z’n eigen bedje, is ondeugend en beweegt zich in rap tempo door de kamer heen. Typisch een 1-jarige…

Als hij een avondje erg misselijk is, merken we daar de volgende dag niets meer van. Een klein kind herstelt zich zo snel. Alhoewel medicatie ook wonderen doet… :-). Net als in het ziekenhuis heeft Wessel ook thuis last van de ‘standaard-bijwerkingen’. Niet meer dan logisch, we nemen ze voor lief en we proberen Wessel er zo goed mogelijk doorheen te helpen.

Myrthe en Jurjen vinden het heerlijk dat we weer thuis zijn. Wessel wordt overladen met kusjes en er wordt eindeloos liedjes met ‘m gezongen. Fantastisch om te zien hoe kinderen er een feestje van kunnen maken met elkaar!

En wij voelden ons, zeker de eerste dagen, hetzelfde als na de geboorte van Myrthe toen de kraamzorg net weg was… Gespannen, beetje onzeker en zoekend naar een nieuw ritme. Maar, met behulp van de thuiszorg (die Wessel dagelijks voorziet van een injectie om z’n witte bloedcellen een boost te geven) leek maandag de welbekende rust, reinheid en regelmaat binnen handbereik.

Maandagochtend kwam ook nog eens het goede bericht dat er – op basis van de onderzoeken die nog gaande waren – geen genetische afwijkingen in de tumorcellen waren gevonden. Fantastisch nieuws waar we met spanning op aan het wachten waren! Dit betekent dat Wessel vooralsnog in de medium risico groep blijft en niet valt onder het hoog risico met alle gevolgen van dien. De behandeling zoals gestart kan doorgezet worden. Natuurlijk beseffen we ons dat er een lange weg te gaan is, maar dit bericht gaf weer moed. We zijn zo ontzettend dankbaar! Onze dag kon eigenlijk niet meer stuk. Dat dachten we althans…

Want, aan het einde van de middag stond Myrthe huilend van de intense pijn voor de deur. Haar elleboog met één hand ondersteunend. Dat zag er niet goed uit! Via de dokterspost kwamen we bij de Spoed Eisende Hulp. Na het maken van foto’s en een CT-scan werd een breuk in d’r elleboog geconstateerd. En jawel, het was een gecompliceerde breuk. Myrthe moest een nachtje in het ziekenhuis blijven, werd dinsdagochtend geopereerd en mocht ’s avonds gelukkig weer naar huis. De groeischijf is beschadigd en dus hebben we de nodige controles in het verschiet…

 

Het overkomt ons. Ontzettend vervelend, vooral ook voor Myrthe. En qua timing kan het niet ongelukkiger. Maar wat is het fijn te ervaren dat we lieve familie en vrienden hebben die ons hier ook weer door heen helpen. En het meeleven dat we werkelijk waar van alle kanten krijgen is overweldigend. We voelen ons ontzettend gesteund!

We hopen van harte op een relatief rustige week thuis voordat de tweede chemo volgende week vrijdag start. Morgen gaan we eerst maar eens de eerste verjaardag van Wessel vieren. Nu met slingers, ballonnen, hoed, taart en cadeaus! Zin in…