Vandaag, 15 februari, is het Wereld Kinderkanker Dag. Een dag waarop we stil staan bij alle kinderen met kanker over de hele wereld.

Ieder kind met kanker – waar op de wereld dan ook – heeft recht op de best mogelijk behandeling en zorg. Wij beseffen ons juist op een dag als vandaag hoe bevoorrecht we zijn in Nederland. Wíj hebben onder andere het Prinses Màxima Centrum. Hét centrum waar zorg en research samen komen als het gaat om kinderkanker. Vanaf de eerste dag dat wij daar binnen kwamen hebben we daadwerkelijk de bezieling en passie gevoeld en gezien van oncologen, verpleegkundigen op alle niveau’s, pedagogisch medewerkers, doktersassistenten, secretaresses en alle anderen die werken in het PMC… Laten we ons realiseren dat we in Nederland bevoorrecht zijn!

Afgelopen maand waren we voor het eerst weer in het PMC, zonder Wessel. Dat gaf heel veel verschillende emoties. Wessel voelde zich daar thuis en had het er goed naar z’n zin. We hebben er goede herinneringen ondanks alle intensieve dagen, nachten, weken… Het was fijn om de mensen met wie we een team hadden gevormd om Wessel heen, weer te zien en in de armen te sluiten. We hadden waardevolle gesprekken en kregen de laatste kraal. Daarmee is de KanjerKetting compleet. Slik.

We waren aan de KanjerKetting begonnen min of meer als geheugensteun. Wessel was te klein om de betekenis van alle verschillende, gekleurde kralen te snappen. Hij speelde af en toe eens met de ketting, Myrthe vond het leuk om de kralen te rijgen en Jurjen legde de ketting wel eens op de grond om ‘m op te meten. Verder lag de ketting veilig opgeborgen in een kast. We wilden de ketting kunnen gebruiken om aan Wessel te kunnen vertellen wat hij in het prille begin van zijn leven had doorgemaakt.

En nu waren daar de laatste kralen: een hartje en een vlinder. Het hartje om onze onbegrensde liefde voor Wessel weer te geven. En de vlinder… tsja, wat moeten we daar over schrijven? Onlangs lazen we: Een vlinder was eerst een rups. Een rups heeft nooit beseft hoe mooi een vlinder kan zijn. 

Wessel heeft het nu goed, daar zijn we zeker van en dat geeft ook een zekere rust. Maar oei, wat missen we ons kleine mannetje ontzettend. Het nooit meer… Het is zo definitief! En juist in deze dagen als het zonnetje weer een beetje schijnt, de voorjaarslucht te ruiken is, komen de herinneringen extra boven. Herinneringen aan vorig jaar. Wat hebben we het fijn gehad met z’n vijven! Dat beseften we ons toen, maar nu nog meer. Het gemis, de diepe pijn van gemis is soms fysiek voelbaar. Rouwen om een kind stopt nooit?!

Wessel zit in ons hart. We noemen z’n naam met een lach en een traan…