Onze gedachten gaan vandaag terug naar exact een half jaar geleden. Ook een zaterdag en ook de 15de van de maand… Zaterdag 15 december 2018. Een dag die nagenoeg van minuut tot minuut in ons geheugen gegrift staat.

Jurjen was ’s ochtends samen met papa naar de voetbal. Ondanks dat Wessel zich echt niet goed voelde, was hij zich er heel erg van bewust dat papa niet thuis was. Hij vroeg naar ‘m. Mama knuffelde Wessel en vertelde dat papa samen met Jurjen naar de voetbal was. Voetballen… Wessel kon er wat van. Hij nam z’n bal zelfs mee naar het ziekenhuis! Zodra Maurice thuiskwam, wist Wessel wat hij wilde: bij papa op schoot.

In de loop van de middag viel Wessel in een rustige, ontspannen slaap. Wat we ons toen totaal niet realiseerden is dat Wessel niet meer wakker zou worden. Hij ontsliep – zoals je dat eigenlijk heel mooi kunt noemen – diezelfde avond.

We hebben heimwee naar ons kleine mannetje. We hebben heimwee naar zijn stem, zijn lach, zijn ondeugende oogjes, zijn enthousiasme, zijn kusjes, zijn knuffels, zijn liefde, zijn geur, zijn stampende voetjes, zijn handje in onze hand. Dagelijks wordt Wessel z’n naam genoemd. We halen herinneringen op, lopen z’n kamertje in, ruiken even aan z’n knuffel… We missen Wessel!

Door het gemis van Wessel heen mogen we gelukkig ook ervaren dat we als gezin door kunnen met leven. Ons geluk is gerafeld, ons hart doet pijn, maar de liefde voor Wessel blijft onveranderd. We kunnen in dankbaarheid terugkijken op mooie jaren als compleet gezin. Jaren waarin we herinneringen hebben kunnen maken waar we nu met een grote glimlach aan terugdenken.

Regelmatig kijken we foto’s van vorig jaar. Zo ook vandaag, 15 juni 2018: we waren uit eten in een ‘pannenkoekenrestaurant’ Als je nu de foto bekijkt van die dag – Wessel die aan het smullen is van z’n pannenkoek – vullen onze ogen zich met tranen, maar om je mond verschijnt een grote glimlach…

Wessel, we houden intens veel van ‘m! Voor altijd in ons hart!